Δευτέρα 1 Μαίου 2023 στις 13.00
Απεργιακή κουζίνα
Πάτρα - Κάλεσμα σε ανεξάρτητη ταξική απεργιακή συγκέντρωση-πορεία τη 1η Μάη | 10π.μ. στη Κατάληψη Παραρτήματος
Κάλεσμα σε ανεξάρτητη ταξική απεργιακή συγκέντρωση/πορεία τη πρωτομαγιά στις 10π.μ. στην Κατάληψη Παραρτήματος. Θα ακολουθήσει απεργιακή συλλογική κουζίνα στη Κατάληψη Παραρτήματος στις 1μ.μ.
ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΟΙ ΑΠΕΡΓΙΕΣ ΟΠΛΟ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΗΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣ ΤΗΣ ΚΑΤΑΠΙΕΣΗΣ ΤΗΣ ΦΤΩΧΕΙΑΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ
Ταξική συγκέντρωση-πορεία Δευτέρα 10:00π.μ. από τη Κατάληψη Παραρτήματος
Η 1η του Μάη είναι ημέρα ιστορικής μνήμης και αγώνα για όλα τα χειμαζόμενα πληβειακά στρώματα που αργοπεθαίνουν κάτω από τη μπότα του κεφαλαίου και του κράτους σε όλα τα μήκη και πλάτη της υφηλίου. Είναι ημέρα ιστορικά φορτισμένη από τους ανυποχώρητους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες των καταπιεσμένων απέναντι στους δυνάστες της εποχής τους, για μια ζωή με αξιοπρέπεια. Από τις μαζικές απεργίες στο μακρινό Σικάγο του 1886 μέχρι τη Θεσσαλονίκη του 1936, τα αίτια, τα διακυβεύματα και οι στόχοι των αγώνων παραμένουν ίδιοι και απαράλλαχτοι. Κοινωνικός και ταξικός αγώνας για απελευθέρωση των εκμεταλλευόμενων χωρίς καμία υποχώρηση και κανέναν συμβιβασμό. Ημέρα ιστορικής μνήμης, γιατί στα ημερολόγια της ιστορίας των αγώνων είναι καταγεγραμμένη η ακλόνητη πίστη και η αυτοθυσία των επαναστατημένων εργατών κι εργατριών, οι οποίοι/ες μέσα από τους δικούς τους τόπους και εποχές αποπειράθηκαν να αναχαιτίσουν την καταπίεση και εντεινόμενη υποτίμηση της εργατικής τους δύναμης, απαιτώντας καλύτερες συνθήκες εργασίας, λιγότερο εργάσιμο χρόνο και μεγαλύτερους μισθούς. Ημέρα αγώνα, γιατί τα χειμαζόμενα και καταπιεσμένα κοινωνικά στρώματα όλης της οικουμένης, καλούνται να την επανατροφοδοτήσουν με την σπίθα του αγώνα έχοντας για οδηγό τα βιώματα και τις πλούσιες συλλογικές εμπειρίες που αποκτήθηκαν μέσα από τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες ανά τους αιώνες. Ημέρα των καταπιεσμένων και των εκμεταλλευομένων κοινωνικών στρωμάτων κόντρα στην εξουσία που πασχίζει να τη καταστήσει μια ακόμα "αργία υπερκατανάλωσης" με ανοιχτά μαγαζιά, εξοντωτικά ωράρια, απεργοσπάστες, διώξεις συνδικαλιστ(ρι)ών, αλλοιώνοντας τον ιστορικό κοινωνικό & ταξικό της χαρακτήρα.
Τα προτάγματα της 1ης του Μάη παραμένουν ακέραια και στο σήμερα, όπου η βαθειά κρίση του καπιταλιστικού συστήματος καλεί το κεφάλαιο να οργανώσει μια ολοένα και πιο λυσσαλέα επίθεση στα "από τα κάτω" κομμάτια της κοινωνίας, για την αναδιάρθρωση της παραγωγικής διαδικασίας και την εκμετάλλευση νέων μορφών ενέργειας. Συνέπεια αυτής της επίθεσης στη ταξικά διαρθρωμένη κοινωνία που ζούμε είναι η περαιτέρω φτώχεια, η εξαθλίωση, η φυσική και πνευματική εξόντωσή μας στα εργασιακά τους κάτεργα, η λεηλασία του φυσικού κόσμου για χάρη των υποτιθέμενων "πράσινων επενδύσεων" τους (με ανεμογεννήτριες να καταστρέφουν κάθε κορυφή και ράχη των βουνών), η ενεργή συμμετοχή των κρατών (συμπεριλαμβανομένου προφανώς και του ελληνικού κράτους) στους γεωπολιτικούς/γεωστρατηγικούς ανταγωνισμούς και πολέμους ( με πιο πρόσφατο και αιχμηρό παράδειγμα τον πόλεμο στην Ουκρανία) για τη κατοχή των ενεργειακών αυτών πόρων. Είναι δεδομένο πως οι ανάγκες αυτές του καπιταλισμού σημαίνουν φτώχεια και θάνατο για τους/τις καταπιεσμένους/ες αυτού του κόσμου.
Συγκεκριμένα στην ελληνική κοινωνική πραγματικότητα το κράτος δε θα μπορούσε να μείνει αμέτοχο στην διεθνή αυτή συνθήκη. Ως πάντα αξιόπιστος μπροστάρης των αφεντικών (της μέρας και της νύχτας) στρώνει το έδαφος για την επέλαση της καπιταλιστικής μηχανής πάνω ακόμα και από τα έσχατα εργατικά κεκτημένα χρόνων. Από τη πληθώρα νομοσχεδίων (αντεργατικός νόμος Χατζηδάκη, νομοσχέδιο για το περιβάλλον, νομοσχέδιο για την εκπαίδευση, ρυθμίσεις για το ρεύμα) οικονομικής μας αφαίμαξης και "ανάπτυξης" για τα αφεντικά, μέχρι τις ιδιωτικοποιήσεις σε μια σειρά βασικών αγαθών όπως το ρεύμα και η υγεία και από τις ανατιμήσεις σε απαραίτητα για την επιβίωση προϊόντα, μέχρι τις υπέρογκες δαπάνες για στρατιωτικό εξοπλισμό, το ελληνικό κράτος διαμορφώνει και αναβαθμίζει τη καπιταλιστική παραγωγή προσφέροντας στα αφεντικά άφθονο κέρδος εις βάρος μας και ταυτόχρονα καταστέλλει τις κοινωνικές & ταξικές αντιστάσεις στα κοινωνικά πεδία βυθίζοντας κατ' επέκταση τη κοινωνία στο φόβο,την εξατομικευμένη προσπάθεια επιβίωσης στο βούρκο τους και τον κοινωνικό κανιβαλισμό.
Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που πέθαναν 57 άνθρωποι στα Τέμπη γιατί η ασφάλεια μας στις μεταφορές είναι περιττό κόστος για το κράτος και το κεφάλαιο, δεν είναι τυχαία η διαχείριση της πανδημίας που άνοιξε πλώρη για την ιδιωτικοποίηση της υγείας(αναστολές και απολύσεις υγειονομικών και συγχωνεύσεις νοσοκομείων) και υπερδιόγκωσε τα κέρδη μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων της εστίασης και των σουπερμάρκετ, δεν είναι τυχαίο το αυξανόμενο και δυσβάσταχτο κόστος ζωής με ανατιμήσεις σε βασικά αγαθά και πληθωρισμό, όπως σίγουρα δεν είναι τυχαίο πως η απάντηση του κράτους σε όλα αυτά τα ζητήματα που μαστίζουν τη κοινωνική βάση είναι περισσότερη αστυνομία με μπάτσους να σκοτώνουν Ρομά, να βιάζουν μέσα στα Α.Τ., να είναι νταβατζήδες, να έχουν σχέσεις με τη μαφία, να περιφρουρούν το κράτος και τα αφεντικά κάθε φορά που οι καταπιεσμένοι/ες αυτού του κόσμου σηκώνουν το κεφάλι.
Μέσα σε όλη αυτή τη συγκυρία ο αστικός κόσμος μας καλεί για ακόμα μια φορά να συναινέσουμε σε όλα τα παραπάνω, νομιμοποιώντας τα μέσω των εκλογών που πλησιάζουν. Μας καλεί να αναθέσουμε όλα αυτά τα ζητήματα στις "έμπειρες" πλάτες του ίδιου πολιτικού κατεστημένου που ευθύνεται για την ύπαρξη τους αφήνοντας πίσω τα κατ' αυτούς "αναχρονιστικά" και "διχαστικά" μέσα και εργαλεία που αφήνουν ως παρακαταθήκη ανέκαθεν οι κοινωνικοί και ταξικοί αγώνες ενάντια στην εξουσία, δημιουργώντας έτσι πληθυσμούς πειθήνιους και προσκολλημένους στα άρματα της καπιταλιστικής λεηλασίας. Οι εκλογές δεν αποτελούν τίποτα άλλο παρά τη συνέχιση και τη διαιώνιση του καπιταλιστικού τρόπου οργάνωσης της κοινωνίας, δίνοντας τη ψευδαίσθηση στη κοινωνία ότι συμμετέχει ενεργά σε ένα κατά τ΄ άλλα προκαθορισμένο κόσμο αυτών που παράγουν το πλούτο και αυτών που τον καρπώνονται. Καθιστούμε σαφές πως ενάντια στις εκλογές προτάσσουμε την αυτοοργάνωση ως μορφή αγώνα και ως μοντέλο ζωής για την κάλυψη των κοινωνικών αναγκών. Μέσα από την οργάνωση στους χώρους της δουλειάς,σε σωματεία βάσης, στα σχολεία, στις γειτονιές να δημιουργήσουμε δομές κοινωνικής αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας καθιστώντας σαφές σαν ιστορική διαπίστωση πως μόνο μέσω της κοινωνικής επανάστασης μπορεί να επέλθει η κοινωνική αλλαγή που θα βάλει τέλος στον αιματοβαμμένο κόσμο τους.
Απέναντι στη δυσμενή πραγματικότητα της φτώχειας και της ταξικής εκμετάλλευσης και της καταπίεσης που μας επιβάλλει η εξουσία, οφείλουμε ως εργαζόμενοι/ες στους χώρους εργασίας, ως φοιτητές/τριες και μαθητές/τριες στα πανεπιστήμια και τα σχολεία, ως ευρύτερα οι άνθρωποι που απαρτίζουμε τις φτωχότερες κοινωνικές τάξεις που βιώνουν τη βαναυσότητα του καπιταλισμού, να αντισταθούμε και να αντεπιτεθούμε. Συμμετέχοντας στις απεργίες, στις διαδηλώσεις και ευρύτερα στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες που βάζουν ως διακύβευμα επιβίωσης και καλύτερης ζωής της κοινωνική επανάσταση και τη κοινωνική αλλαγή, να ξαναθέσουμε τα ιστορικά διακυβεύματα της χειραφέτησης που άφησε ως παρακαταθήκη η 1η Μάη καθιστώντας τα ιστορική προοπτική και συλλογικό όραμα. Να δομήσουμε ενάντια στις εκλογικές τους φιέστες, την ταξική επαναστατική οργάνωση και δράση που κυοφορεί τον κόσμο αλληλεγγύης, ισότητας και ελευθερίας.
Μετά το τέλος της διαδήλωσης θα ακολουθήσει απεργιακή κουζίνα στη Κατάληψη Παραρτήματος, στη 1μ.μ.
ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ ΚΑΙ ΟΛΟ ΤΟΝ ΠΛΟΥΤΟ ΠΟΥ ΠΑΡΑΓΟΥΜΕ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ
ΟΙ ΑΝΑΓΚΕΣ ΜΑΣ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ
ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΙ, ΑΥΤΟΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΙ, ΜΑΧΗΤΙΚΟΙ ΤΑΞΙΚΟΙ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΠΙΘΕΣΗ ΠΟΥ ΔΕΧΟΜΑΣΤΕ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
(Α)*